Nr. 13 – Geloof of Bijgeloof?

Na 12 dagen als een mummie in bed te hebben gelegen, had ik het wel helemaal gehad. Ik zat er helemaal doorheen. Vooral het weekend was extra zuur, omdat de dames hun eerste Worldcup wedstrijd hadden. Hier had ik helemaal naartoe geleefd. Helaas bleek mijn blessure erger dan ik had verwacht en schoot mijn herstel niet op. Gelukkig heb ik alles via Internet en TV kunnen volgen. Esmé en Tine werden dertiende, voor mij een magisch getal, want op de dertiende dag ontwaakte ik langzaam uit mijn cocon (bed). Na eerst half dood gegaan te zijn van de pijn, en de wereld van alle kanten te hebben zien draaien, zette de fysio mij rechtop in bed. Een ervaring van een paar minuten. Ik kon tenminste weer even zitten. Deze dag nog een paar keer geoefend en dit bied perspectief. Vandaag dag 14 heeft de fysio mij zowaar op de been gezet. Lopende als een robot, maar god zij dank, de eerste stappen zijn weer gezet. Nu langzaam, alles beetje bij beetje opbouwen. De fysiotherapeut heeft er alle vertrouwen in, dat wanneer de duizeligheid over is, ik aan het einde van de week, zelfstandig kan zitten, staan en lopen. En wanneer de pijn weer minder wordt, denk ik er stiekem aan om eind volgende week onder begeleiding van de fysio, weer wat beperkte krachttraining te gaan doen aan armen en benen.
Dit om mijn blubber armen, benen en kuiten weer op bobslee niveau te brengen. Er is weer hoop, en hoop doet leven. “Jannicke is coming back.”