Ziekenhuisopname deel 2

Op maandag 24 nov. jl vond de huisarts het plat liggen wel voldoende en vond hij het tijd om mij weer op de been te krijgen. Vraag niet hoe, maar op dinsdag begon het avontuur. Om ongeveer half 10 werd ik per Ambulance opgehaald door een lieve broeder en het nichtje (verpleegkundige) van Edwin van Calker (heren bobsleepiloot). De TomTom bracht mij rechtstreeks naar het Martiniziekenhuis in Groningen. Maar owee bij binnenkomst begon de ellende (i.v.m.) misschien wel een ziekenhuisbacterie opgelopen in het Duitse Krankenhaus. Dit bracht heel veel consternatie teweeg. Na een hele omkleedpartij (besmettingsgevaar) hebben diverse mannen en vrouwen diverse röntgenfoto's gemaakt en onderzoeken gedaan, met als eindconclusie inwendige kneuzingen en mogelijk ergens een botsplinter. De testuitslag van die dag was opname in het ziekenhuis en verdee behandeling door de fysio. Na uren liggen (nog steeds op de spoedopname werd er medegedeeld, dat ik naar huis moest gaan, omdat er geen isolatiekamer meer vrij was. Er moest weer een Ambulance aan te pas komen, om mij te vervoeren. Toen ik dit hoorde moest ik hier van schrik nodig van plassen. Moeder (zuster Klievia), inmiddels rond zoekende naar de plaspo, en vragende waar ze die kon vinden werd meegedeeld, dat ze wel even lopende naar het toilet mocht......? Oh nee, ze bedachten zich opeens, dat mocht niet, want dat was dat meisje van die enge ziekenhuisbacterie. Hier moest ik helemaal van op de pot. De grap van, we hebben het hier helemaal gehad van: "seik nu het bed er maar onder"is dan ook goed gelukt. Inmiddels ongeveer elf uur later kwamen de broeders mij en zuster Klievia ophalen en hebben ons weer thuis gedeponeerd. Helaas nog geen stap gezet en nog steeds plat op bed, en niet wetende hoe lang dit nog gaat duren, heb ik het vandaag helemaal gehad. Middels dit bericht eil ik iedereen bedanken voor de warme liefdevolle berichten. groetjes Jannicke.